Tek bir cümle kuramamış bir aşkın hikayesi

  

 Birazdan yarım kalmış bir yüreğin sessiz haykırışlarını okuyacaksınız. Paylaşımlarım hep aynı duygular üzerine olduğu için bir çok kişi yazdı bana. Derdini anlattı, derdimi dinledi. Ve Esma’da bunlardan biri. Anlattıkları çok naif ve temiz bir sevginin türküsü gibiydi. Ne dillere destan olacak kadar efsanevi, ne de unutulmaya yüz tutacak kadar basit. Ben dinlerken üzüldüm, yaşadıklarımdan izler gördüm. Sen bu yazıyı okuyan, belki bu hikaye senin de yüreğine dokunur.
Hikayede bir tek Esma’nın ismi geçti. Çoğu hikayede kişilerin ismini değiştiririm ama bu sefer yapmadım. Esma gerçek ismi. Sevdiği çocuktan bahsederken hep o diye bahsetti. O yüzden çocuğun ismi gizli kaldı. Esma söylemedi ben sormadım. Bazen konuşurken bazen mesajlaşırken yaşadıklarını parça parça anlattı. Ben hikayenin hiçbir yerini değiştirmeden, ekleme yapmadan, anlattıklarını zaman çizgisine oturtarak olduğu gibi yazacağım. Hem Esma’ya hem de sevdasına saygımdan ötürü. İşte şuan evli olan, üç çocuk annesi ve kocasını saygıdan gelen sevgiyle bağlı olan, bana eski sevdasını anlatırken bile kocasına bağlılığını defalarca söyleyen, tek bir cümle bile kuramamış gençlik sevdasının yarasını taşıyan Esmanın, kendi ağzından hikayesi…

    Avare aslında nasıl anlatsam bilmiyorum. Ben öyle dışarı çıkıp gezen arkadaş ortamı olan bir kız değildim. Hani bilirsin ya, ev kızı işte. Ev işlerinde annesine yardım eden, annesinin sözünden çıkmayan, içe kapanık pasif bir kızdım. Çok dışarı çıkmazdım. Çünki çıksam ve bi erkek bana baksa kendimi kötü hissederdim. Acaba eteğim mi dar, üstümdeki mi uygunsuz. Anlarsın ya, görmeyince insan yabancı kalıyor bazı şeylere. Lise okumadım ben ama orta okula giderken bile kitaplarımı kucağıma alırdım. Kimse memelerimi fark etmesin diye. Öyle yetiştik çünki. Şimdi kızlar, değil belli olmasın diye çaba göstermek, göğüsleri belli olsun diye dar gömlekler giyiyor. Onlara kötü diyemem ama biz öyle gördük. Neyse işte o kafada bir kızdım.
    Bizim yan tarafta bir alamancının evi vardı. Yıllardır boştu. Sonra haber aldık kiraya vermişler. Ev boş diye onların bahçesine kışlık odunlarımızı bırakmıştık. O odunları bizim bahçeye taşıdık. Babam, kimdirler, neçidirler diye araştırdı biraz. Alamancının askerlik arkadaşının ailesiymiş. Arkadaşı ölünce, evi onun ailesine vermiş. Kadın ve iki çocuğu gelecekmiş diye öğrendik. Bir kaç gün sonra bi kamyon geldi, eşyalarına yardım ettik. Kadın ve sekiz yaşında bir kızı vardı. Oğlu memlekette kalan koyunları satıp sonradan gelecekmiş. Evlerini yer ettik. Ilk iki gün yemek ve çay götürdük. Diğer komşularla beraber evlerine yerleştirdik. Eskiden insanlar güzeldi Avare. Komşuluk vardı. Neyse işte öyle. Sonradan oğlu da geldi. Bizim salonun penceresi sokağa bakıyordu. Arada evin bahçesinde vardı ama yoldan gelen gideni görebiliyorduk. Bi gün çok güzel bi ses duydum. Yüreğim bi pır pır etti. Kaldırımda oturan çocuklar vardı. Hepsini tanıyordum ama o sesin sahibini tanımıyordum. Sonradan jetonum düştü. Yeni taşınan evin genç oğluydu. Öyle bir duyguyduki, hala o anı hatırlarken aynı masum mutluluğu hissediyordum. Çok güzel konuşan, hiç küfür etmeyen biriydi. Akşam üstü gençler iş ya da okuldan döndükten sonra o kaldırımda otururlardı. Çünki karanlık çöksede, sokak lambası orayı aydınlatıyordu. Hem de kimsenin evine rahatsızlık vermeyen bi yerdi. Ben fırsat buldukça o pencereden konuşan çocukları dinlemeye başladım. Ne bileyim avare, hoşuma gidiyordu işte. Bir iki kez görme fırsatım oldu. Bizim bahçede elbise asarken, o evinden çıkıp gitti. Gözleri bi kere bana yöneldi, hemen başını çevirip yürüyüp gitti. Bi yandan hoşuma gitti, etrafındaki kızlara bakmayan biriydi, bi yanım acaba hakkımda ne düşünüyor diye şüpheye kapıldı. Yani beni nasıl görüyordu acaba. O kendi bahçe kapısından gidip sokaktan gözden kaybolana kadar onu izledim. Bi yürüyüşü vardı, bi çakası vardı, hiç bir kız karşı koyamazdı. O sesi, o konuşması insanı mest ediyordu. Ben artık salonun penceresinden mahallenin gençlerini dinler oldum. Aklımda sevgili olmak yoktu ama ne bileyim işte, manasızca ondan kırıntıları toplamak, onun varlığını hissetmek istiyordum.
    Bi gün uzaktan amcaoğlum ona bi soru sordu. “Ne oldu şu kız. Açılabildin mi.” Dedi. O ise “Yok daha açılamadım” dedi. O an başımdan aşşağı kaynar sular döküldü. O birini mi seviyordu. Acaba ben olabilir miyim diye düşündüm. Amcaoğlum “lan gidelim aşşağı mahalleye orada takılalım. Kimse bu kız bilsin herkes. Kız bizim yengemiz. O mahallede dayak yesekte, yengem için değer. Bari sen söyle yengemiz kim, bilelim” ben o sıra tükendim. Çekyatta öylece kaldım. O ise “Yok be. Kıza laf söz gelir. Uygun düşmez. Vakti gelsin söylerim.” Dedi. Ben odama geçtim. Ağlayasım vardı ağlayamıyordum. Yıkılmıştım. Kendime kızdım. Salak dedim. Sen öyle izle sadece dedim. Başka kızlar kapar dedim. Onlar taşınalı 3-4 ay olmuştu ve daha denk bile gelemedik hiç. Zaten artık denk gelmek bile istemiyordum. Gitsin salak bir kıza aşık olsun. Bir kaç hafta geçti. Annemle komşunun mevlidi vardı ona gidiyorduk. Sokaktan karşıdan o geliyordu. O an onun orda saçını başını yolmak istedim. Şimdi düşünüyorum da, kızken çok salakmışım. Çocuğun benden haberi bile yok diye düşünürken, onu başkasıyla hayal edip kendi kendime öfkeleniyordum. Ben onun gelişini izliyordum, o ise kafasını kaldırıp bakmıyordu. O an, salak ama delikanlı çocuk dedim. Birini seviyor, sevdiği için kimseye bakmıyor diye düşündüm. Yanımızdan geçerken annem seslendi, hal hatır sordular birbirlerine. Ben tek kelime etmedim. Öyle sinirli bakıyordum ki, gözlerimden ateş püskürüyordu sanki. Annem bile fark etti. Ben annemin bir adım gerisindeydim, annemle selamlaşıp tam gidecekken bana baktı. Piç öyle bir baktı ki, o an boynuna sarılasım geldi. Bide göz kırpmaz mı, hem içim pır pır ediyor, hem öfkeden onu öldüresim var. O gitti biraz, biz yürümeye devam ettik.
Annem dedi ki, “Esma o ne bakıştı öyle. Çocuğa ayıp oldu,” dedi.
Bende, “ayıp değil mi kızlarla konuşması” dedim. “Daha dün geldi, şimdiden rahat rahat konuşuyor.”
    Annem kızdı. “Çocuğun bi yanlışı yok. Benle konuştu, sana bakmadı bile. İnsanın kalbini bilmeden hakkında karar verme, günaha girme. Efendi çocuk” dedi. Biz sokağın sonuna varmadan dayanamayıp geriye dönüp baktım. Piç bana omuzunun üstünde bana baka baka gidiyordu. Gözümden o kadar düştü ki, anlatamam. Ben sevgilisi var diye, hem üzülüyordum, hem öfkeliydim ama belli ki bende onu yanlış tanımıştım. Her gördüğü kıza mavi boncuk veren bir karaktersizmiş. Utanmadan annemin yanında bana göz kırptı, bide arkamdan beni süze süze gidiyordu. Öyle yıkılmıştım ve bi o kadarda nefret doluydum. Onun gibi birini nasıl sevdim diye kendime kızgındım. Sonra KÜTT diye direğe tosladım. Arkama bakıyordum, direği görememiştim.
“Önüne baksana kızım. Yere bakarak yürüme, bide böyle insanın kalbini bilmeden hakkında kötü konuşursan ahı tutar işte.” Dedi annem.
“Kim koydu bu direği buraya” dedim sinirle.
“Elektirik şirketi koymuştur herhalde” dedi annem gülerek. “Ben bu eve gelin geldiğim günden beridir orada”
“Çok komik demi anne” dedim.
“Hadi yürü” dedi annem. “Mevlide geç kalıcaz”
Ben annemle devam ettim. Anlım ise çok ağrıyordu. Annem sokağı döndü. Ben sokağı dönmeden yine baktım. Eli karnında kahkaha atarak gülüyordu. Fark etti bilmiyorum ama gıcık olmuştum. “Gıcık şey” der gibi dilimi çıkarıp köşeden kayboldum.
    Öyle işte avare, yeni taşınan komşumuzun oğluna kapılmıştım. Daha içimdekileri bile belli edemeden, birini sevdiğini öğrendim. Yıkıldım, kızdım, ne yapacağımı bilemedim ve o ise çapkın biri çıktı. Hiç erkekle el ele bile tutuşmamış ben, sadece onun sesine konuşmasına vuruldum. Sonra onu gördüğümde ondan gözlerimi alamadım. O zamanlar çok saçma geliyordu ama dar kot pantolon giyince poposu çok tatlıydı. Şimdi bile aklıma gelince, o zamanki utanışımı hisseder gibiydim. Herhalde onlar geleli 5 ay kadar olmuştu. Bense olmayacak bir sevgiye kapılmıştım. Daha tek bir cümle bile kuramamıştım ona karşı.
    Iki hafta sonra kadar, salonun penceresinden yine onun sesini duydum. Biraz sesli konuşuyor gibiydi. Sanki benim duymamı istiyordu. Nebileyim öyle hissettim. Kendi kendime saçma hislere kapılma dedim. Dayanamadım pencerenin dibinde oturdum. Ne konuşuyorlar, dinlemek istedim. O sıra gülümsüyordu herhalde. Biri sordu, kendi kendine ne gülüyorsun oğlum dedi. O ise, aklıma bişey geldi ona güldüm. Iki hafta önce aşşağı mahallede sevdiğim kızla karşılaştım. Tam ona açılacaktım benden kaçtı. Önüne bile bakmadı. Direğe bodozlama kafa attı. Galiba o da benden hoşlanıyor.”
Ben o sıra ruhumu teslim ettim sanki. Benden mi bahsediyor acaba. Başka kim olabilirdi ki. İki hafta önce direğe toslayan bendim. Herhalde, kimse anlamasın diye, aşşağı mahalleden birini seviyorum, dedi. Ben pencereden dikkatlice ona bakmaya çalıştım. 20 metre kadar ilerdeydi. Bahçedeki kavak ağacının yaprakları arasından onu zar zor seçiyordum. Bahçe duvarının üstünden omuzları bide başı gözüküyordu. İşte o an yerime çivilendim. Yaprakların arasından gözlerini gördüm. Dimdik bana bakıyordu. Hemen çekyata uzandım. Derin derin nefes aldım. Demek beni görüyordu. Bunca zamandır, oradan konuştukları hep bana birer mesajdı. Avare, şimdi düşününce hala o duyguyu özlüyorum. İlkler hep çok masum, çok güzeldir. Ben çekyatta uzanmış gizlenirken, yabancı olduğum aşkı, sevgiyi, heyecanı, korkuyu, şaşkınlıkla hepsini iç içe yaşıyordum. Onun beni uzanırken görmediğini biliyordum. Hani kundaktaki bebekler sırt üstü yatarken, sevinçten ellerini kollarını saçma sapan sallar ya, bende öyle bi sevinç patlaması yaşadım. Onun sevdiği kız benim diye diye çığlık atasım vardı.
    Sonra annem korkuyla salona bi girişi vardı. Beni çekyatta öyle hareketler yaparken görünce, sara nöbeti geçirdiğimi düşünmüş. Ben doğruldum. Annem korkuyla bana bakıyor, ben ne diyeceğimi düşünüyorum. “Böcek girdi sırtıma” dedim. “Korktum, ölsün diye sırt üstü cebelleştim” dedim. Annem üstümdekileri çıkarmaya çalıştı. Akrep olabilirden başladı, yılana kadar gitti. Kadıncağıza da hak veriyorum, kızı öyle görmek korkutmuş olmalı. O günü bi şekilde atlattım. Ben ise artık dünyanın en mutlu kızıydım. Gece mutluluğumu doya doya yaşadım, sonra bi korku sardı bedenimi. Artık onun beni sevdiğini biliyordum ve istemeden ona ilgimi belli etmişim. Beni sevdiğini söyledi ve direk göz göze geldik. Yani artık onunla denk gelirsek, eskisi gibi bakamazdım. Onun beni sevdiğini biliyordum, o ise bunu bana gösterdiğinden emindi artık ve benim bundan haberdar olduğumu biliyordu. Ben onunla karşılaşamazdım. Utancımdan ölürdüm. Ve öylede yaptım. Iki hafta kadar evden çıkmadım. Ama onunla denk gelmemiz kaçınılmazdı. İllaki bi yerde karşıma çıkacaktı. Ben geçiktirsemde biz iki komşu çocuğu gibi değilde birbirini seven iki kişi gibi bakıcaktık birbirimize ve buda beni korkutuyordu. Avare sana bu söylemem ayıp biraz ama anneme adet sancım var demiştim. Öyle çıkmadım evden. Biraz daha uzatsam doktora felan götürecekti. O yüzden iyleştim demek zorunda kaldım. Hasta olduğumu söylediğim süre boyunca kendimi günaha giriyor hissettim. Çünki yalan söylemiştim. Gizli gizli Kuran-ı kerim okuyordum. Annem görmeden. Görse hasta olmadığımı anlardı. Iyleştiğimi söylediğim gün beni bakkala gönderdi. Öğlen vakti olduğu için, kafam rahattı. O iştedir, denk gelemeyiz herhalde diye düşündüm. Bakkala varana kadar kafam rahattı. Bakkala gidince, bakkalcı Ayfer abladan küçük yoğurt istedim. O dolaptan almaya gitti. İşte tam o sırada “o” dibimde o belirdi. Bi adım gerimde yan tarafımdaydı. Ben kazık gibi olduğum yerde hareketsiz kaldım. Aklımda binlerce soru, Ayfer abla görse anlar mı, ya da bir başkası, ben nasıl ona bakıcam, iyi davransam, ki davranabilir miyim, beni kötü kız olarak görür mü, kötü davransam, istemeden olabilir, benden uzaklaşır mı? Ben kafamda bunları geçirirken o bişey mi dedi, ben mi öyle sandım, demesini mi istedim hala bilmiyorum. Önümde duran çikolataları işret eden elini fark edince sakinleştim biraz. Iki tane çikolatayıı işaret ediyordu. O mu bu der gibi. Istemeden döndüm ona baktım. Gülüşü hala gözlerimin önünde. Mutluluk bu kadar masum ve güzeldi o an. Elimle bi tanesini işaret ettim ve kimse anlamasın diye hemen kendime çeki düzen verdim. O sıra Ayfer abla geldi. Ben bi adım yana kaydım. O ise benim seçtiğim çikolatadan iki tane alıp parasını ödedi ve çıktı. Ben heyecandan ne yaptığımı bilmeden, yoğurdu alıp çıktım. Sonradan ayfer abla anneme deyince, parasını ödemediğimi hatırlıyorum. Neyse avare ben başım önümde, kimseye, özelliklede ona görünmeden eve doğru hızla yürüdüm. Tam bahçe kapısından girerken kaldırımın üzerine bırakılmış çikolatayı fark ettim. O an mutluluktan çığlık atasım geldi. Bana çikolata almıştı ve kimse anlamadan gizlice vermeye çalışmıştı. Çikolatayı almak için eğilirken, o an acaba beni izliyormu diye düşündüm. Dönüp etrafa göz gezdirmek istedim ama ya beni izliyorsa ve göz göze gelirsek ne yapardım ki. Herhalde utanacağımı hissettiğim için çikolatayı alıp eve girdim. O çikolatayı yıllarca sakladım. Ta ki düğün günüme kadar. Neyse işte ben onunla epey denk gelmedim yine. Sonbaharın ortalarına gelmiştik. Bahçedeki kavak ağacı yapraklarını dökmüştü ve salonun penceresinden sokak artık daha net gözüküyordu. Onun annesi arada bize geliyordu. Iş güçten bahsederken oğlunu anlatıyordu bazen. O şekilde ondan haber alıyordum. Demircideki işinden çıkmıştı. Petrolde bensin dolduran eleman olmuştu. Bazen gündüz, bazen gece vardiyasında çalışıyordu. Ben bunu öğrendikten sonra her gün sabah namazına daha erken kalkıyordum. Belki sokaktan geçişini görürdüm diye. Allah affetsin annem arada yakalardı, teheccüd namazına kalkıyorum derdim. Kadıncağızda ne sevinmişti. Galiba vardiyası değişmişti. Sabah ezanından biraz önce sokaktan geçip evine gidiyordu. Her geçişinde bizim evin penceresinden içeri bakıyordu. Belli etmek istemiyordu, o saatte bi gören olur diye. Hissediyordum gözleri beni arıyordu. Bi gün cesareti topladım ve salonun ışını açık bıraktım. O da geçerken, hemen fark etti. Beni pencereden görünce önce bi dondu kaldı. Sonra iyice etrafına bakıntı. Kimse yoktu. Zaten gecenin bu saatinde kim olabilirdi ki. Ben öyle heyecanlıydım ki, dondum kaldım. Ne kadar sürdü bilmiyorum ama uzunca bakıştık. Onunla tek bir cümlemiz yoktu, ama bakışlar her şeyi anlatıyordu. Artık emindim, en başından beridir sevdiği kız bendim ve o çapkın biri değildi. Galiba annesi ve kız kardeşine baktığı için, imkansızlıklar içindeydi. Fakirdiler. Biz sabaha karşı birimizin gözlerine bakarak sanki her şeyi konuşuyorduk. Moralsiz ve sıkın olduğum zamanları öyle iyi fark ediyordu ki, güleyim diye gecenin bi yarısı yolun ortasında saçma danslar yapıyordu. Sanki halay başıymış gibi, bir elinde mendil tek başına halay çekiyordu.
İşte öyle avare, biz hiç konuşamadık ama o kadar güzel birbirimize içimizdekileri anlatıyorduk ki. Gözlerle, el kol hareketleriyle, sessiz sinema oynar gibi. O zamanlar rüya gibi geçti. Avare bundan sonrakileri biraz üstünden geçerek anlatıcam. Çünki, benim için hala içimi acıtan şeyler. Bi gün annemle komşudan, kuran okumadan dönüyorduk. Eve varmadan onu bizim bahçeden çıkarken gördüm. Annem de şaşırdı. “Allah Allah ne oldu acaba” dedi. Eve gidince babam söyledi. Askere gidiyormuş, komşularla helalleşmek için geldi. Yüreğime öyle bir ağırlık çöktü ki, bir daha onu göremeyeceğimi hissettim. Bide acaba gitmeden onu görebilir miydim. Bir kez olsun karşılıklı konuşmayı çok istiyordum. Ona sarılmayı çok istiyordum. Böyle sıkı sıkı sarılıp, ben seninim demek istiyordum. Ertesi günün sabahında çok bekledim. Ama gelmedi. Sonradan öğrendim. Muâne kaçağı olmuş. Sonra da asker kaçağı durumuna düşmüş. Komutana durumunu anlatıp bi gün izin istemiş. Iş ve evden helallik alıp teslim olmuş. O askerden dönene kadar görmedim onu ama her günüm onla geçti. Asker yareni gibiydim. Ne gibisi, öyleydim. Haa avare bide şey vardı. Beni çok utandıran. Bi gün komşumlara gitmiştik. Yeni gelinin bebeği olmuştu. Gidip, kuran-ı kerim okuduk, ilk banyosunu yaptırdık. O kadar tatlıydı ki. Ilk kez bir bebeğim olsun istedim. Ama ondan olsun istedim. Yeni gelin bakışımdan fark ettiki herhalde “inşaAllah seninde bir gün böyle bebeğin olur” dedi. Bi an boşluğuma geldi, o kadar kadının içinde “İnşaAllah” dedim. Sonra bi utandım. Annemde şaşırdı. Gülsüm teyze açık sözlü biriydi. Yine hiç acımadı lafını söyledi. Anneme döndü dedi ki “Kızın büyüdü serpildi, öğretiyon demi ona çocuk nasıl olur. Yavaş yavaş öğrensin” ben oturduğum yerde dondum kaldım. Utandım yerin dibine girdim. Kadınlar konuşuyor gülüyordu. Aklım onlarda değildi. Çocuk nasıl yapılır biliyordum. O an aklıma o ve ben geldi. Gözümün önüne o sahne geldi. Bi yanım yaşanacaklara öyle hazırlıksızdı ki, bir yanım ise onla olsun istedi. Ben o gün herhalde aklımı yitirdim. Biri aklımdan geçenler, onunla yatakta çocuk yaptığımızı düşündüğümü anlar diye kıpkırmızı gezdim. Işte öyle avare, saf bi kızdım ve birine aşıktım. Tüm duyguların ilkini onunla hissettim.
    Dedim ya çok anlatmayacağım, hızlıca geçeceğim. O askerdeyken, onların evinde yangın çıktı. Annesi ve küçük kız kardeşi birbirine sarılarak ve yanarak şehit oldular. Yanarak ölmekte şehitliğin en alt mertebesidir derler ya. Biz onun ailesini defnettik. O uzaktaydı yetişemedi. Sonrasında bir haftalığına izne geldi. Gece gündüz annesinin mezarının başındaydı. O kadar çok istiyordum ki yanına gitmeyi. Ağlayacağı omuz olmayı. Biliyordum o yalnızdı ve ben onun acılarını sarmak istiyordum. Belki iyleştiremezdim ama acısını hafifletirdim. Hiç fırsatım olmadı. Ben onu göremeden gitti.
Dile kolay son gördüğümden bu yana 18 ay geçmişti. Bekledim onu. O dönmeden bizim mahallede para topladık ve eve biraz çeki düzen verdik. Çok bişey değildi. Kapı pencereler ve bi oda döşeyecek kadar mobilya koyduk. Bende gittim yardıma. Ben bile o evde gezmeye dayanamazken acaba o nasıl dayanacak dedim. Annesi ve kardeşinin öldüğü yerdi. Neyse o döndü. Ben onu yine salonun penceresinde bekledim. Ilk iki gün yoktu. Sonra iki gün boyunca her sabah geldi. Öylece karşı duvarın dibinde oturuyor, sigara içiyordu. Onu anlıyordum. Aklından kimsesiz olduğu, yuva kuramayacağı, fakir olduğunu geçirdiğini hissediyordum. Kimse görmeden karşısına çıkacaktım. Ona tek bir cümle söyleyecektim. “Rabb’im büyük, illaki düzelecek her şey. Ben seninim ve gerekirse seni bir ömür boyu beklerim.”
    O yazın sonunda halamlar bize misafir gelmişti. Halamın çok fesat bir kızı vardı. Hiç sevmedim, halada sevmem. Halakızı ondan bahsetmeye başlamıştı. Belli ki ondan hoşlanmıştı. Benim rahatsız olduğumu anlayınca sordu, “sende mi ondan hoşlanıyorsun” ben “yok” dedim. Biliyordum ki evet desem, olmayanıda ekler herkese söylerdi.
    Neyse avare çok girmek istemiyorum bu kısma. Halakızı ondan hoşlandığımı anlayınca, beni dışarı çıkarıyor, mahalleden çocuklarla denk getiriyordu. Başta anlamadım ama galiba önceden o çocuklarla konuşup, onlarla aramı yapmaya çalışıyordu. Ben ise sevdiğim çocuk görecek diye uzatmadan oradan kaçıyordum. Halakızım biraz arsızdı. Namussuz diyemem ama rahat hareket ederdi.
Bi gün halakızıyla onu sokakta konuşurlarken gördüm. Onu son görüşümdü. Halakızının yanında sinirli bir şekilde çekip gitti. Eve gelince defalarca sordum. Ne konuştunuz diye. O ise sadece merhabalaştık dedi.
    Sonradan öğrendim ki evide bırakıp çekip gitmiş. Ve ben aklımda yüzlerce soruyla kaldım ortada. Halakızımın tek lafıyla öyle sinirleneceğini sanmazdım. Belkide benden habersiz, sanki ben söylemişim gibi benden haber götürüyordu. Ince ince onu benden uzaklaştırıyordu. Yoksa başka açıklaması olamazdı. Mahhalledeki çocuklarla buluştururken, acaba ona denk mi getirmeye çalışıyordu. Bunların cevabını hiç öğrenemedim.
    Hep kendime kızdım. Neden utangaçtım ki, neden yanına gidip konuşmadım ki, o beni bu kadar sevdiğini gösterip neden tek kelime etmeden çekip gitti ki. Bu soruların cevabını hiçbir zaman öğrenemeyeceğimi biliyorum. O nerde ne yapıyor, yaşıyor mu hiç bilmiyorum.
Şuan evliyim ve üç çocuğum var. Melek gibi kalbi olan bir kocam var. Ona yaşadıklarımı hiç anlatmadım. Beni anlardı ama erkek adam sonuçta, kalbinde şüphe olsun istemedim. Ne zaman o aklıma düşse, o gün işten dönünce kocamın ayaklarını yıkarım. Kendi içimde kocama sadakatimi, kendime göstermek için. Kocamda alnımdan öper ve her seferinde “Seni bana nasip eden Rabb’ime şükürler olsun” der.
    İşte öyle avare, hep duacısı olduğum üç erkek çocuğum ve kocamla mutlu bir evliliğim var. Ve ne kadar istemesemde, asla cevabını öğrenemeyeceğim sorularla kalbimi hüzünlendiren, kimseye diyemediğim bir yaram var.